تا حالا ديديد کسي که پدر و مادر ثروتمند و مهربوني داره، دست نياز جلوي ديگران، کساني که از خودش فقيرترند دراز کنه؟ شايد شما نديده باشيد، اما من ديدم!
من شيعيان زيادي رو ديدم که با وجود امام زمان، براي هر مشکل کوچکي به اين و اون رو مي‌زنند و عاطفه گدايي مي‌کنند. شيعياني که به جاي رفتن به محضر امام زمان و اهل بيت، آويزون هرکس و ناکسي ميشن و براي رفع مشکل‌شون التماس مي‌کنند.
خودتون رو بذاريد جاي امام زمان،
به نظرتون آقا از توکل و توسل ما به ديگران و التماس‌مون به اونها چه حالي ميشن؟ امام زماني که از مادرمون دلسوزتره و بدون اذن و امضاي اون هيچ خيري به ما نمي‌رسه؛
وقتي امام زمان رو داريم اما سراغش نميريم، پس يه جاي کارمون مي‌لنگه:
يا به قدرت و ثروت و نقشِ امام زمان در کائنات ايمان نداريم، يا خودمون رو فرزند آقا نمي‌دونيم.
«آب در کوزه و ما تشنه لبان مي‌گرديم/ يار در خانه و ما گرد جهان مي‌گرديم» حکايت حال و روز ما و غفلت مون از امام زمانه. باورش سخت و تلخه، اما ما امام زمان رو حتي بخاطر خودمون هم نمي‌خوايم...
حالا بهتر ميشه فهميد که چرا آقا تنها و آواره و طرد شده است.
